Kim w ogóle jestem?
Zawsze byłam tzw. „grzeczną dziewczynką”. Pamiętam, jak moja babcia mówiła – „ktoś Cię uderzy, nadstaw drugi policzek!”. Mama zaś mówiła „w tym domu się nie złościmy”! Poukładana, bardzo dobra uczennica, starająca się zadowolić innych. Nigdy nie myślałam o sobie i swoich potrzebach, bo przecież… to takie egoistyczne!
…i tak rzeczywiście żyłam przez wiele lat. Czasami, jak próbowałam się zbuntować, ktoś zwykle wpływał emocjonalnie na moje wybory i dalsze kroki. Skutkowało to tym, że moje potrzeby znowu chowałam do kieszeni i liczył się ktoś inny. Moje wybory były często nie moje tylko „dla świętego spokoju”.
Szukanie siebie
Kiedy ponad 10 lat temu się rozwiodłam i zostałam z dwójką malutkich dzieci, byłam w czarnej dziurze i depresji. Pomimo strachu, który mi codziennie towarzyszył, wiedziałam, że nie mogę się cofnąć, ale wiedziałam też, że ten związek nie był dla mnie. Obudziłam się pewnego dnia i pierwsza myśl, która się pojawiła w mojej głowie to było „kim ja w ogóle jestem”, „co lubię”, „czego nie lubię”, „jakie są moje potrzeby”? Nie znałam siebie i nic o sobie nie wiedziałam. To był dla mnie szok!
Szybkie dorastanie
Pierwszym momentem przełomowym było, kiedy usłyszałam zdanie: „Kobiety, które kochają za bardzo”. To mi uświadomiło, jak niezdrowe miałam podejście do rozumienia miłości i relacji.
Studiowałam wiele książek na temat toksycznych relacji, czy to z rodzicami, czy partnerami. To było z jednej strony rozdzierające, ale z drugiej bardzo odkrywcze i uzdrawiające.
Kolejnym przełomem było stworzenie przeze mnie mojej wizji idealnej. Wyobraziłam sobie siebie za 5 lat. Miałam dobrze płatną pracę, samochód, wyszłam z długów i wiodłam szczęśliwe życie z ukochanym (wtedy go jeszcze nie znałam :)).
Przyśpieszony rozwój
Od tego momentu poszłam jak burza. Uwierzyłam, że tylko ode mnie zależy, jak potoczy się moje życie. Tylko ode mnie również zależy, co z nim dalej zrobię. Zaplanowałam sobie w głowie cel, do którego chcę dojść. Wiedziałam, że pragnę to zrobić małymi krokami, ale z determinacją.
Pomimo bardzo trudnych momentów, które wciąż się pojawiały, zmieniłam pracę na dwa razy lepiej płatną, dostałam samochód służbowy, który był zbawieniem przy dwójce małych dzieci. Powoli zaczęłam wychodzić z dołka finansowego.
Dzisiaj po ponad 10 latach od tamtego momentu, jestem w zupełnie innym miejscu. Mentalnie przeszłam ogromną zmianę.
Zrozumiałam, że wbrew temu, co mi mówiono w dzieciństwie, ja jestem ważna, mam prawo odczuwać złość, smutek, mogę płakać i nie wstydzić się tego, że ktoś powie – przewrażliwiona. Poczułam swoją moc.
W tamtym czasie obiecałam sobie, że będę dbała o swój komfort psychiczny i o swój własny rozwój. Uczestniczyłam w różnych szkoleniach z samorozwoju, chodziłam na terapię. Od teraz moje półki uginają się od książek psychologicznych.
Krętą drogą doszłam do miejsca, które zawsze było moim marzeniem – aby pracować z kobietami i wspierać je w ich podróży do odnalezienia swojej drogi.
Uwierz mi, takie historie jak moja oglądało się z filmach typu melodramat, ale dzisiaj już nie gram w tym filmie.
Moje nowe życie
Dzisiaj jestem szczęśliwą mamą dwóch pięknych i mądrych nastolatek. Żoną mężczyzny, który wspiera każdą moją decyzję i motywuje. Nadal się rozwijam. Pomagam kobietom, które czują, że nie są w tym miejscu, w którym chciałyby być lub czują, że obecne życie to nie jest ich życie, tylko spełnianie oczekiwań innych, a nie wiedzą, jak ruszyć z miejsca. Poszukują sensu i celu w życiu i chcą je odmienić.
To wydarzenie sprzed kilkunastu lat zdecydowanie wzmocniło mnie i rozwinęło. Dzisiaj decyzje podejmuję JA. Odważnie mówię o swoich potrzebach i emocjach. Dlatego teraz wspieram kobiety, które nie znając swoich potrzeb, znalazły się w relacjach, gdzie dają dużo więcej niż otrzymują. Pomagam im w porzuceniu masek, które codziennie zakładają, aby zadowolić innych. Uczę je, jak w pełni czuć i przeżywać emocje, aby były samodzielne i pewne siebie. Pomagam im rozwinąć skrzydła, by zaczerpnęły pełną piersią życia i wreszcie żyły szczęśliwie.
